25 Maart 2019, Les Arcs. Ik heb een paar keer tijdens de wintersport een moment dat ik denk ‘FUCK DIT, ik wil niet meer.’ Dat denk ik nu dus ook.
Vanochtend viel ik uit het skiliftje toen ik probeerde uit te stappen, precies op het punt waar ik niet moest vallen, waarna een strenge Fransman toen bleek dat ik niks mankeerde me vertelde dat als ik ‘Very Very Beginner’ was links moest gaan zitten in het liftje.
Ik voelde me meteen piepklein. Dit is mijn derde wintersport en ik heb me helemaal stuk geoefend. Tot op een rollerbaancursus aan toe, ik ben al zoveel beter dan ik was. Dacht ik tot net, tenminste.
Door de manier waarop hij het zegt, en dat net mijn grootste nachtmerrie van uit het liftje vallen waarheid is gevallen, staat het huilen mij nader dan het lachen. Vin kijkt me bezorgd aan, die ziet me helemaal krimpen.
Vervolgens durf ik niet meer met het skiliftje. Ik sukkel een beetje de blauwe piste af. Ik oefen en stuntel dan nog een paar keer naar beneden bij een molshoopje vlakbij de terrassen. Ik weet dat ik eigenlijk met het skiliftje moet gaan, omdat ik de afgelopen drie jaar 1000 keer dat ding in en uit geweest zonder dat het misging, maar toch hakt het er nogal in. Ik ga niet meer met het skiliftje.
Ik ga balend naar het huisje. Daar ben ik al snel afgeleid door de gezelligheid, spelletjes en borrelen maar ik weet wel: Als ik me hier over heen wil zetten moet ik morgenochtend meteen met het skiliftje.
Sophie, een vriendinnetje van mij die er ook is, zegt het ook tegen me: “Morgen, meteen. Anders blijf je het niet doen.”
26 maart 2019, Les Arcs. Omdat ik de enige snowboard beginner ben, ga ik de volgende dag alleen oefenen. Ik doe drie keer een rondje op het molshoopje en dan daarna weet ik: Hop. Je moet. Hup. Naar dat liftje.”
Voorzichtig snowboard ik naar het liftje, stap voorzichtig in en ook al vind ik het eng, ik board (lees: stuntel) gewoon prima bij het liftje weg.
Ik ben blij, maar ik voel me nog steeds een beetje de sukkel van de groep, van de week en van het wintersportgebied.
Maar dan snowboard ik in mijn eentje van de blauwe piste en dat gaat eigenlijk best goed. Ik kan tegenwoordig niet alleen backside maar ook frontside bochtjes maken, ik sta steeds meer met de punt naar voren en met mijn schouders goed, en ik val eigenlijk bijna niet meer.
Ik board verder en kom twee snowboardklasjes tegen. Omdat ik me een beetje opgelaten voel dat ik in mijn eentje board blijf ik even achter. Ik stuur ik mezelf even een heuveltje in waar ik ga zitten. Vanaf daar kijk ik naar de groepen. Er is een groepje al wat beter, maar er is een ander groepje waar ik mezelf onmiddelijk in herken: Iedereen valt, wiebelt, staat onstabiel op dat ding. Zodra ze ook maar enigszins snelheid maken of zich in een bochtje proberen te manouevreren.
En het is goed dat ik dit even zie: Om me te realiseren dat niet alleen iedereen zijn eigen progressie boekt, maar ook dat ik er ook ooit PRECIES ZO bij stond.
En wat een wereld van verschil dat dan toch is met nu. Ik sta al zoveel beter op dat ding. Ik moet niet zo streng zijn voor mezelf, en juist trots dat ik nu uberhaupt alleen de piste afdurf, in plaats van alleen maar in klasjes of met een chapperonne.
Ik durf nog steeds niet alles, maar door het durven doen ben ik drie jaar later stukken beter.
Wat nou Very Very Beginner, Francois. (KOM VECHTEN DAN)
Ik ben gewoon Beginner, hoor.
En ik blijf gewoon beetje bij beetje beter worden, door te blijven durven en het te blijven doen.
