In de zomer was ik samen met Andrew bij een expertgroep voor persoonlijke ontwikkeling georganiseerd door een vriend van mij bij Rauwe Boon. Rauwe Boon is van Jozef, en het bedrijf doet individuele en groepstrajecten op het gebied van persoonlijke en professionele ontwikkeling, wat een iets minder uitgewoonde manier is om te zeggen: Ze zijn coaches. En wat voor coaches. Kickass coaches.

Ik kreeg die dag een inkijkje in de stijl van Jozef en Rauwe Boon en was er radicaal gecharmeerd van: Nuchter maar mega inspirerend, professioneel maar een rauw randje. En zo, zo eerlijk. Wat in mijn ogen een van de belangrijkste factoren is in groei.

Tegenwoordig wordt de wereld van het coachen geregeerd door de Instagram en Facebook coaches. Waar hele goede tussen zitten, maar lieve schatten, niet iedereen met een professionele fotoshoot en 7 euro aan Facebook sponsored posts is zo’n goede coach als dat ze pretenderen te zijn.

Rauw Boon? Zo anders dan hen, en zo echt.

Self Help Hipster Coacht bij Rauwe Boon

En toen ik Jozef mailde of ik alsjeblieft mijn boekenpresentatie in zijn supermooie pand mocht houden, ging ik bij hem op de koffie en rolden daar allerlei ideeën uit om samen te werken. Waaronder workshops, maar ook:

De Self Help Hipster die als Rauw Boon coach aan de slag gaat.

Want ik loop de drieduizend online business coaches vaak af te zeiken omdat ik het juist ZO erg vind dat het zo’n pyramid-scheme/multilevel marketing-achtige vibe heeft gekregen. Terwijl je zo ontzettend veel kan hebben aan een echt goed coachingstraject.

En ik weet dat ik er goed in ben. Met mijn psychologie studie, 7 jaar werkervaring met gespreksvoering en persoonlijke begeleiding, èn 17 jaar knettergek op alles wat met zelfhulp te maken heeft kun je het een stuk slechter treffen dan met mij.

En het leek me dus heel erg leuk om daar weer iets mee te gaan doen, ergens waar ze zelf ook echt weten wat ze aan het doen zijn.

En Jozef ook, dus Jozef wilde mij ook wel als coach. Ik zou individuele trajecten gaandoen, onderwijl onder supervisie bij hem. We hadden een plan.

Ik ontmoette zijn team, ik kreeg een kijkje under the hood van de Rauw Boon methode en we bekeken de contracten. Ik ging op de foto en kwam op de site. Ik ging naar een teamdag en was van plan om op mijn woensdagen voor Rauwe Boon te gaan werken.

Maar na al die stappen gezet te hebben? Trok ik me toch terug.

Huh, hoezo dan?

Nu wordt het verhaal lastig, omdat ik me terugtrok voornamelijk door iets waar ik op Internet niet over praat.

Ja, dat lees je goed. Hoewel mensen soms denken dat ze ongeveer alles van mij weten doordat ik er over schrijf en dingen van laat zien, weet je toch als je mij niet in het echt kent minstens de helft niet. En er is een belangrijk onderdeel van mijn leven waar ik niet over blog/Tweet/Instastory/Facebook.

Er zijn dingen zijn aan mij en mijn leven waarvan ik vind dat men online er geen fuck mee te maken heeft totdat ik beslis dat ik er over wil praten. Maar die dingen hebben wel een grote impact op mij, hoe het met mij gaat en de beslissingen die ik moet maken.

Dus, sorry dat het irritant is, maar ik heb me uiteindelijk, na heel veel worstelen, daardoor teruggetrokken.

Hoe ging dat dan?

Nou, ik had dus eerst heel erg besloten dat ik het ging doen. En als ik eenmaal zoiets heb besloten, dan is dat gewoon hoe het is. Ik wilde het toch? Ik heb het toch beloofd? Dan ga ik het godverdomme doen ook. En GOED ook.

Nu vond ik nog steeds dat ik het op zijn minst moest gaan ervaren en proberen. Alleen ik merkte dat ik er heel erg tegenop begon te zien. Data naar achteren verschoof. Het niet voor elkaar kreeg om er nog enthousiast over te zijn, maar alleen maar druk en spanning voelde. En dat ik mezelf er heel de tijd in probeerde te praten in plaats van er naar uit te kijken, zoals ik eigenlijk altijd doe met nieuwe dingen die ik ga doen.

Na vier dagen intense spanningshoofdpijn achter elkaar realiseerde ik me dat ik heel erg aan het vechten was ergens tegen, heel erg in de weerstand zat. Toen ben ik dus even rustig gaan zitten en naar mijn gevoel gaan luisteren.

En mijn gevoel was heel duidelijk:

Ik kan en wil het niet meer doen.

Dus moest ik gaan afzeggen.

Weer koffie met Jozef

Jozef en ik kunnen heel goed met elkaar opschieten, en daarom was het moeilijk en superjammer om ‘nee’ te gaan zeggen.

Onder het genot van een kopje koffie bij MingleMush vertelde ik hoe de beslissing tot stand was gekomen. Jozef, die me nu wel redelijk kent en aan wie ik alles eerlijk vertel, vond het erg jammer maar snapte me volledig.

Dat hoe tof ik Rauwe Boon en coachen ook vind ik het nu niet meer kon combineren met mijn 32-urige baan en alle dingen die ik daarnaast ook wil doen, zoals het schrijven, bloggen en losse projectjes kunnen doen. Dat ik de aankomende tijd een groot deel van mijn energie aan mezelf en iets anders moest gaan besteden, en daarom beter moest gaan opletten. En dat al die dingen die ik voor mezelf doe gewoon lekker alleen kan doen wanneer ik er zin in heb, en ook gewoon niet kan doen als ik GEEN zin of energie heb. Maar als ik voor hem zou coachen zou ik me verantwoordelijk en verplicht voelen om het goed te doen, en onder de omstandigheden nu kan ik dat niet.

Weer wat geleerd?

Eh. Aan de ene kant had ik dit echt niet kunnen voorzien. Aan de andere kant ben ik ook onder normale omstandigheden wel iemand die soms te enthousiast is en dan even vergeet dat er geen extra uren of extra hoeveelheden energie inbegrepen zitten bij een nieuw avontuur. Alleen normaal gesproken krijg ik wel energie van veel verschillende dingen doen.

Alleen deze kon er nu echt niet meer bij.

En dat was dus wel een goede les: Het is niet leuk om ‘nee’ te zeggen tegen iets wat je leuk vindt, tegen iemand die je belangrijk vindt. Soms moet je ook (juist?) ‘nee’ zeggen als je het heel moeilijk vindt.

Misschien ooit?

Misschien wel. Coachen blijf ik awesome vinden en ik wil het dan ook echt professioneel aanpakken. Jozef laat me dus ook nog even op de site staan, haha. Maar de aankomende tijd heb ik er eigenlijk geen ruimte voor.

Plus, ik wil eigenlijk ook wel wat aandacht besteden aan mijn eigen verlaten website, die een beetje all by her lonesome op het Internet aan het bestaan is zonder dat ik er iets opzet. En schrijven.

Maar wie weet: er is wel een beetje een Rauwe Boon ontkiemd in mijn hart.